Cynk

INSTRUMENT 

Cynk

NAZWA

Z niem. Zink.

HISTORIA

Krótki róg zwierzęcy z otworami bocznymi był znany już w Persji ok. 700 r. n.e. Do Europy przybył w X w. Największy rozkwit cynk osiągnął w renesansie i baroku. W połowie XVIII wieku wyszedł właściwie z użycia.

BUDOWA 

Korpus instrumentu ma stożkowy kanał. Kształt może być prosty lub zakrzywiony. Zaopatrzony jest w 6 otworów palcowych oraz wąski lejkowaty ustnik. Cynki wykonywano z kawałka drewna, który przepoławiano, żłobiono, a następnie sklejano ze sobą. Dla zabezpieczenia obciągano je skórą, często starannie zdobioną.

ODMIANY

Rodzina cynków w XVI stuleciu składała się z trzech odmian: sopranowego, altowego i basowego. Najniższą odmianą cynku był serpent. Spotykany był też cynk prosty, bez oddzielnego ustnika, o łagodniejszym brzmieniu. 

KLUCZ/TRANSP.

Cynk sopranowy transponował o tercję w górę (in e), altowy o tercję w dół (in a), a tenorowy o septymę w dół (in d). 

TECHNIKA GRY 

Gra na cynku jest bardzo trudna. Wypracowanie odpowiedniego zadęcia, intonacji i pięknego brzmienia wymaga wielu ćwiczeń. Dźwięk jest jasny i miękki, łatwo stapiający się z głosem ludzkim, organami i innymi instrumentami dętymi.

AMBASADOR 

Marcin Gręboszewski (gdański kapelmistrz królewski)

CIEKAWOSTKA 

Francuski uczony Marin Mersenne pisał o dźwięku cynku, że jest „jak promień słońca, przebijający cienie”.

PRZYKŁAD MUZ.

Castello – Sonata Seconda