Viola d’amore

INSTRUMENT 

Viola d’amore 

NAZWA

Viola d’amore określana jest jako viola miłosna (wł. amore – miłość). Może to mieć związek z jej wyjątkowym brzmieniem, które mogło być kojarzone z bogiem miłości Amorem. 

HISTORIA

Pierwsze wzmianki o violi d’amore pojawiają się w XVII w., jednak są to skąpe i niejednoznaczne informacje, dlatego trudno ustalić dokładną datę powstania instrumentu i jej przodków. Używana była od końca XVII w., a w wieku XVIII już wychodziła z użycia. 

BUDOWA 

Należy do rodziny wiol. Posiada pudło rezonansowe z płaską płytą. Ma szyjkę z podstrunnicą (bez progów) zakończoną główką (w kształcie głowy kobiety z zasłoniętymi oczami). Długość pudła ma od ok. 35 do 45 cm (podobnie do altówki). Ma 6–7 strun melodycznych i 6–14 strun rezonujących. 

ODMIANY

W Niemczech określana jako Liebegeige, we Francji viol d’amour, a w Polsce altówka miłosna lub amorka. 

KLUCZ/TRANSP. 

Instrument nietransponujący

TECHNIKA GRY 

Na violi d’amore gra się jak na skrzypcach. Dzięki strunom rezonującym instrument ma specyficzne brzmienie. Często stosowano skordaturę, czyli przestrajanie strun do innego stroju niż tradycyjny.

AMBASADOR 

Paul Hindemith (kompozytor XX w.), Antonio Vivaldi (kompozytor epoki baroku) 

CIEKAWOSTKA 

Struny melodyczne wykonane są ze zwierzęcych jelit, a rezonansowe z metalu. 

PRZYKŁAD MUZ.

Antonio Vivaldi – Koncert a-moll na violę d’amore