Skrzypce Stroha

INSTRUMENT 

Skrzypce Stroha 

NAZWA

Pochodzi od nazwiska twórcy tego instrumentu, czyli Johannesa Stroha. Potocznie instrument ten nazywa się też skrzypotrąbą, co wynika z połączenia skrzypiec z metalową czarą przypominającą tubę. 

HISTORIA

Pod koniec XIX w. cichy dźwięk skrzypiec rozchodzący się we wszystkich kierunkach był trudny do nagrania za pomocą fonografu. J. Stroh stworzył więc instrument, którego dźwięk mógł być kierowany bezpośrednio na fonograf. Aż do wynalezienia mikrofonu skrzypce Stroha wykorzystywane były w studiach nagraniowych. 

BUDOWA

Instrument ten to połączenie skrzypiec bez pudła rezonansowego z metalową tubą, która wzmacnia ich dźwięk. Dodatkowym wzmacniaczem jest także rezonator. Skrzypce Stroha mają długość standardowych skrzypiec, lecz osobliwego wyglądu dodaje im metalowa czara. 

ODMIANY

Metalową czarę i rezonator łączono także z altówkami czy wiolonczelami. 

KLUCZ/TRANSP. 

Zapis nutowy w kluczu wiolinowym; instrument nietransponujący 

TECHNIKA GRY 

Wykorzystuje się techniki gry skrzypcowej. Dźwięk tego instrumentu kierowany jest w jednym kierunku, dlatego dociera do ucha z pewnym opóźnieniem, gdyż musi się odbić od ściany. 

AMBASADOR 

Johannes Stroh (twórca instrumentu), Wojciech Czemplik (skrzypek, popularyzator skrzypiec Stroha) 

CIEKAWOSTKA 

Gra w zespole na takich instrumentach może być utrudniona przez to, że dźwięk dociera do ucha z opóźnieniem.  

PRZYKŁAD MUZ.

Ludowy utwór z Rumunii Hora Secerii