Aulos

INSTRUMENT 

Aulos

NAZWA 

Ze starogreckiego aulós (piszczałka) 

HISTORIA

Instrument przywieziono do Grecji prawdopodobnie z obszaru Azji Mniejszej, ok. VII w. p.n.e. Stamtąd rozpowszechnił się w innych krajach basenu Morza Śródziemnego. W starożytnym Rzymie znany był jako tibia. 

BUDOWA 

Stanowiły go dwie połączone ze sobą rury o wąskiej średnicy. Każda z piszczałek składała się z dwóch części, dwóch baryłek, ustnika i stroika (prawdopodobnie podwójnego). Początkowo aulosy były wyposażone jedynie w 3 lub 4 otwory palcowe, później liczbę zwiększono do 15. Wykonywane były z trzciny, czasem z drewna lub kości słoniowej. 

ODMIANY

Grecy i Rzymianie używali rozmaitych odmian tego instrumentu. Znane są piszczałki frygijskie (z rurami różnej długości, z szeroką czarą głosową) oraz lidyjskie (równej długości). Poza tym budowano aulosy różnej długości: sopranowe, altowe, tenorowe i basowe.

KLUCZ/TRANSP. 

Aulos poruszał się w skalach charakterystycznych dla systemu tonalnego starożytnej Grecji. Piszczałki budowano w kilku wielkościach i strojach.

TECHNIKA GRY

Do ust wkładano stroiki obydwu piszczałek, grając na lewej palcami lewej ręki, a na prawej – palcami prawej. Instrument przytrzymywano na ustach za pomocą skórzanej przepaski zawiązywanej z tyłu głowy. Urządzenie to zapewniało stały nacisk na policzki i większe ciśnienie powietrza. Obie piszczałki grały prawdopodobnie unisono (te same dźwięki), jednak strojono je nieco różnie, co dawało charakterystyczne brzmienie. Gra na aulosie towarzyszyła ważnym uroczystościom, igrzyskom olimpijskim, obrzędom religijnym oraz wydarzeniom prywatnym. 

AMBASADOR 

Marsjasz – mitologiczny satyr, znany z mistrzowskiej gry na aulosie. 

CIEKAWOSTKA 

Wielki grecki filozof Sokrates uważał, że w idealnym państwie gra na aulosie powinna być zakazana. 

PRZYKŁAD MUZ.

Improwizacja na aulosie