Chalumeau

INSTRUMENT 

Chalumeau

NAZWA

Z fr. chalumeau – piszczałka, fujarka

HISTORIA

Był to rodzaj szałamai, uznawany za przodka współczesnego klarnetu. W XVII i XVIII w. zyskał dużą popularność dzięki prostemu palcowaniu podobnemu do fletu i dużym możliwościom dynamicznym. W połowie XVIII w. został przekształcony w klarnet. Po roku 1800 wyszedł z użycia.

BUDOWA 

Miał krótki, drewniany, rurowaty korpus i szeroki ustnik z pojedynczym trzcinowym stroikiem. Posiadał 8 otworów palcowych (7 z przodu i jeden z tyłu na kciuk).

ODMIANY

Chalumeau, podobnie jak inne instrumenty dęte tego czasu, budowano w różnych wielkościach i strojach. Umożliwiało to grę w konsortach (zespołach). Występowały chalumeau sopranowe (najwyższe), altowe (niższe), tenorowe (niższe niż alt) oraz basowe (najniższe).

 KLUCZ/TRANSP. 

Nie transponuje

TECHNIKA GRY 

Dźwięk wydobywa się, podobnie jak w przypadku współczesnego klarnetu, dmuchając w ustnik ze stroikiem. Stroik przenosi drgania powietrza na korpus instrumentu. Otwory palcowe oraz stosowane przedęcia umożliwiają uzyskanie różnych wysokości dźwięku. 

AMBASADOR 

Christoph Graupner (kompozytor epoki baroku)

CIEKAWOSTKA 

We współczesnych kopiach instrumentu muzycy często przywiązują stroiki do baryłki za pomocą gumki do włosów. 

PRZYKŁAD MUZ.

Franz Anton Hoffmeister – Andante z Koncertu na chalumeau i smyczki F-dur