Fagot

INSTRUMENT 

Fagot

NAZWA

Nazwa z wł. fagotto (wiązka chrustu, drewna).

HISTORIA

Najwcześniejsze informacje o fagocie pochodzą z prywatnego angielskiego inwentarza z 1574 roku. Już wtedy był bardzo znany. Na tej podstawie można przypuszczać, że powstał mniej więcej w połowie XVI w.

BUDOWA 

Jest instrumentem o stożkowym przekroju, z rurą zawiniętą najpierw na dół, a w dalszej części ku górze. Składa się z sześciu części: stroika (zrobionego z dwóch kawałków trzciny), esu (metalowej rurki, w kształcie litery „S”, w której umieszcza się stroik), skrzydła, stopy, rury basowej oraz czary głosowej. Tworzą one kanał o długości ponad 2,4 m. Zwyczajowo korpus fagotu wykonuje się z drewna, najczęściej z jaworu.

ODMIANY

Istnieją dwie odmiany fagotu: niemiecka (hecklowska) i francuska. Różnią się one brzmieniem i mechanizmem, a także wysokością – niemiecki ma 1,3 m, zaś francuski 1,5 m. Niższą i większą odmianą fagotu jest kontrafagot.

KLUCZ/TRANSP. 

Nie transponuje, jednak fagociści muszą posiadać znajomość kluczy: basowego, tenorowego i wiolinowego. Wszystkie trzy są stosowane w zapisie nutowym na fagot.

TECHNIKA GRY 

Dźwięk wydobywa się, wtłaczając powietrze do instrumentu przez stroik. Poprzez użycie różnych technik zadęcia i zmiany ciśnienia powietrza można uzyskiwać różne dźwięki przy tym samym palcowaniu. Otwory w korpusie zakrywane są klapami lub bezpośrednio palcami. Ze względu na duży rozmiar instrumentu fagot zawiesza się dla wygody na pasku na szyi.

AMBASADOR 

Dag Jensen (fagocista)

CIEKAWOSTKA 

Drewno na fagot musi „leżakować” od 10 do nawet 150 lat!

PRZYKŁAD MUZ.

Edward Grieg – I Suita z Peer Gynt – W Grocie Króla Gór