Flet poprzeczny

INSTRUMENT 

Flet poprzeczny 

NAZWA 

Nazwa (niem. Flöte, wł. flauto, fr. flûte) pochodzi od łacińskiego słowa flatus– podmuch, powiew. Do XVIII w. nazwa „flet” oznaczała flet prosty, podczas gdy flet poprzeczny znany był jako traverso.

HISTORIA

Jest to jeden z najstarszych instrumentów, jakie znamy. Flet poprzeczny był popularny w starożytnych Indiach i w Chinach, skąd dotarł w XII w. do Europy. Rewolucji w budowie fletu poprzecznego dokonał Theobald Böhm w XIX wieku, udoskonalając mechanikę i możliwości techniczne instrumentu, przez co flet zyskał ogromną popularność i ważne miejsce w składzie orkiestry symfonicznej.

BUDOWA 

Flet, dawniej wykonywany z drewna (i dlatego zaliczany do instrumentów dętych drewnianych), obecnie najczęściej wykonany jest z metalu. Składa się z trzech części, ściśle ze sobą połączonych: główki, korpusu i stopy. W główce znajduje się otwór, do którego grający wdmuchuje powietrze. Korpus i stopa są wyposażone w skomplikowany system klap i dźwigni, zamykających i otwierających otwory w rurce.

ODMIANY

Najpopularniejszą odmianą fletu poprzecznego jest flet piccolo, czyli tzw. mały flet, grający o oktawę wyżej. Znane są również flety altowe, basowe a nawet kontrabasowe.

KLUCZ/TRANSP. 

Flet poprzeczny wielki nie transponuje.

TECHNIKA GRY 

Jak w każdym dętym instrumencie, dźwięk na flecie powstaje poprzez zadęcie w otwór ustnika. Powietrze rozszczepiane jest o krawędź płytki ustnikowej i pod różnym kątem dostaje się do metalowej rurki. Sposób zadęcia ma wpływ na wysokość i jakość dźwięku. System klap pozwala na skracanie lub wydłużanie strumienia powietrza i tym samym uzyskanie precyzyjnych wysokości dźwięków w całej skali.

AMBASADOR 

Jean Pierre Rampal i James Galway (wirtuozi fletu)

CIEKAWOSTKA 

Dawniej fletowi przypisywano magiczne właściwości, co potwierdził W. A. Mozart komponując słynną operę Czarodziejski flet.

PRZYKŁAD MUZ. 

Jan Sebastian Bach – Badinerie z Suity h-moll