Fletnia Pana

INSTRUMENT 

Fletnia Pana

NAZWA

Od imienia mitologicznego bożka Pana (inaczej syringa, z gr. Syrinx) 

HISTORIA

Istniała już 2500 lat p.n.e. W starożytnej Grecji znana jako syrinx, w Rzymie auenis, w Chinach pai xiao, u Indian sicu lub antara. Występowała również w Polsce, co potwierdziły znaleziska archeologiczne z Przeczyc koło Siewierza. W tamtejszym grobie szamana sprzed ponad 2500 lat odnaleziono piszczałkę składającą się z 9 rurek. 

BUDOWA 

Składa się z szeregu powiązanych ze sobą drewnianych lub bambusowych rurek, ułożonych w jednym lub dwóch rzędach, o różnej długości i szerokości. Końce piszczałek zakryte są woskiem pszczelim lub korkiem. Fletnie mogą być drewniane, metalowe, szklane i plastikowe.

ODMIANY

Istnieją różne odmiany charakterystyczne dla określonego regionu, różniące się rodzajem materiału, strojeniem, kształtem ustnika itp. Klasyczna fletnia rumuńska ma 22 rurki i jest strojona w tonacji G-dur. Jednak występują też fletnie sopranowe, barytonowe oraz basowe.  

KLUCZ/TRANSP.

Transponuje o oktawę w górę. 

TECHNIKA GRY 

Grający chwyta instrument lewą ręką za dłuższe rurki, prawą za krótsze. Stosuje się zadęcie krawędziowe, przykładając do ust górne końce piszczałek. Z jednej rurki można uzyskać kilka dźwięków. 

AMBASADOR 

Liselotte Rokyta (fletnistka) 

CIEKAWOSTKA

Według greckiego mitu bożek Pan zakochał się w pięknej Syrinx, niestety bez wzajemności. Nieszczęsna dziewczyna wołała do bogów o pomoc, a oni zamienili ją w trzcinę, z której zrozpaczony Pan zrobił później instrument. 

PRZYKŁAD MUZ.

Béla Bartók – Taniec rumuński nr 4