Hydraulis

INSTRUMENT 

Hydraulis

NAZWA 

Ze starogreckiego hydōr (woda)

HISTORIA

Inaczej organy wodne. Skonstruował je grecki matematyk Ktesibios w III w. p.n.e. Ze względu na niespotykany w innych greckich i rzymskich instrumentach mocny i przenikliwy dźwięk, zyskały dużą popularność w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, szczególnie w rzymskich cyrkach. W renesansie były modnym elementem wystroju włoskich ogrodów.

BUDOWA 

Podobnie jak w przypadku organów pneumatycznych (powietrznych), dźwięk jest wytwarzany przez powietrze wydmuchiwane przez piszczałki, z tym że siła do wytwarzania podmuchu nie pochodzi z miechów ani z prądu, tylko z wody. Zachowane przedstawienia hydraulis pokazują wąską skrzynię, mającą kształt kolumny. Z obu jej stron znajdują się pompy hydrauliczne. Na wierzchu skrzyni znajdują się rzędy piszczałek.

ODMIANY

Z hydraulis powstały współczesne organy pneumatyczne.

 KLUCZ/TRANSP. 

W starożytności nie istniały pojęcia współczesnych, chromatycznie ułożonych tonacji. Na hydraulis grano prawdopodobnie w tonacjach podyktowanych względami muzycznymi (użytkowych). 

TECHNIKA GRY 

Muzyk stał z przodu instrumentu pomiędzy dwiema pompami, włączając poszczególne piszczałki poprzez wyciąganie i wpychanie połączonych z nimi zasuwek. Dwie inne osoby obsługiwały pompy wodne. Prawdopodobnie w instrumencie istniała też możliwość mechanicznej zmiany rejestrów. 

AMBASADOR 

Ktesibios (konstruktor)

CIEKAWOSTKA 

Najsłynniejsze organy wodne z XVI wieku znajdowały się w Villa d’Este w Tivoli. Miały one ok. 6 m. wysokości i zasilane były pięknym wodospadem. 

PRZYKŁAD MUZ.

Roman water organ performance