Obój myśliwski

INSTRUMENT 

Obój myśliwski

NAZWA 

Jest dokładnym tłumaczeniem z włoskiego oboe da caccia.

HISTORIA

Instrument został prawdopodobnie wynaleziony przez J.H. Eichentopfa z Lipska (Niemcy). Pierwsza datowana wzmianka o oboju da caccia pochodzi z 1722 roku, kiedy to kompozytor Johann Friedrich Fasch zamówił „Waldhautbois”(obój myśliwski) na dwór w Zerbst. Pierwsze odnotowane użycie instrumentu miało miejsce 24 czerwca 1723 r., kiedy wykonano arię z kantaty J. S. Bacha. Bach był najbardziej płodnym i najważniejszym kompozytorem na obój myśliwski, często używając ich w parach. Instrument był używany tylko w późnym baroku, potem wyszedł z użycia.

BUDOWA 

Obój myśliwski jest łukowo wygiętą drewnianą rurką z fragmentami pokrytymi skórą, zakończoną dużą mosiężną czarą. Posiada otwory na palce i dwie metalowe klapy.

ODMIANY

Jest odmianą oboju.

KLUCZ/TRANSP. 

Obój myśliwski transponuje o kwintę w dół.

TECHNIKA GRY 

W instrument dmucha się za pomocą podwójnego stroika z trzciny, podobnie jak w oboju, z tym że jest on osadzony w metalowej rurce, zwanej esem (od kształtu litery „S”). Dźwięk jest donośny, ale miękki.

AMBASADOR 

Jan Sebastian Bach, Johann Friedrich Fasch (kompozytorzy niemieccy epoki baroku)

CIEKAWOSTKA 

Obój myśliwski wytwarzano, nacinając drewnianą rurkę z jednej strony i wyginając ją nad parą, aby uzyskać łukowaty kształt.

PRZYKŁAD MUZ.

Jan Sebastian Bach – aria z Kantaty BWV 167