INSTRUMENT
Serpent
NAZWA
Z łac. serpens, wł. serpente (wąż)
HISTORIA
Powstał w XVI we Francji jako najniższa odmiana cynku. Instrument był wykorzystywany do XIX w. jako wsparcie śpiewu gregoriańskiego w kościołach oraz w orkiestrach wojskowych. Później uległ ewolucji w róg basowy.
BUDOWA
Ma charakterystyczny wężowaty kształt, który ułatwia zakrywanie sześciu otworów palcowych. W górnej części serpentu znajduje się kielichowy ustnik, wykonany z kości słoniowej lub rogu. Szeroka, długa rura z drewna pokryta jest czarną skórą. W późniejszym czasie do serpentu dodano klapy, podobnie jak w instrumentach dętych drewnianych.
ODMIANY
Ofiklejda to udoskonalony ok. 1800 r. serpent, z wygodniejszym zagięciem rury na kształt fagotu.
KLUCZ/TRANSP.
Instrument zazwyczaj budowano w stroju B, chociaż skala różniła się w zależności od egzemplarza i możliwości grającego.
TECHNIKA GRY
Technika gry jest podobna jak na cynku, wymaga wytrenowanego zadęcia i dużych umiejętności. Barwa dźwięku jest nieco podobna do współczesnej waltorni.
AMBASADOR
Michel Godard (jazzowy tubista, grający również na serpencie)
CIEKAWOSTKA
Kompozytor epoki romantyzmu, Hector Berlioz, uważał serpent za instrument barbarzyński.
PRZYKŁAD MUZ.
Michel Godard – Serpent’s dream
Dźwięki instrumentów są brzmieniem orientacyjnym, wygenerowanym w programach:
Kontakt Native Instruments (głównie Factory Library oraz inne biblioteki) oraz Garritan (Aria Player).