Serpent

INSTRUMENT 

Serpent

NAZWA

Z łac. serpens, wł. serpente (wąż)

HISTORIA

Powstał w XVI we Francji jako najniższa odmiana cynku. Instrument był wykorzystywany do XIX w. jako wsparcie śpiewu gregoriańskiego w kościołach oraz w orkiestrach wojskowych. Później uległ ewolucji w róg basowy.

BUDOWA 

Ma charakterystyczny wężowaty kształt, który ułatwia zakrywanie sześciu otworów palcowych. W górnej części serpentu znajduje się kielichowy ustnik, wykonany z kości słoniowej lub rogu. Szeroka, długa rura z drewna pokryta jest czarną skórą. W późniejszym czasie do serpentu dodano klapy, podobnie jak w instrumentach dętych drewnianych.

ODMIANY

Ofiklejda to udoskonalony ok. 1800 r. serpent, z wygodniejszym zagięciem rury na kształt fagotu. 

KLUCZ/TRANSP. 

Instrument zazwyczaj budowano w stroju B, chociaż skala różniła się w zależności od egzemplarza i możliwości grającego.

TECHNIKA GRY 

Technika gry jest podobna jak na cynku, wymaga wytrenowanego zadęcia i dużych umiejętności. Barwa dźwięku jest nieco podobna do współczesnej waltorni.

AMBASADOR 

Michel Godard (jazzowy tubista, grający również na serpencie)

CIEKAWOSTKA 

Kompozytor epoki romantyzmu, Hector Berlioz, uważał serpent za instrument barbarzyński.

PRZYKŁAD MUZ.

Michel Godard – Serpent’s dream