Suzafon

INSTRUMENT 

Suzafon

NAZWA

Od nazwiska pomysłodawcy instrumentu – Sousa.

HISTORIA

Został skonstruowany ok. 1893 r. w Stanach Zjednoczonych według pomysłu kompozytora i kapelmistrza Johna Phillipa Sousy.

BUDOWA 

Suzafon to rodzaj tuby, a dokładniej helikonu (z gr. helikos – zwinięty, skręcony) o bardzo dużej czarze głosowej, która znajduje się nad głową grającego. Długość rury jest taka sama jak w tubie. Waga instrumentu w zależności od materiału, z jakiego jest wykonany, waha się między 8-23 kg.

ODMIANY

Najpopularniejsze są suzafony z trzema wentylami, jednak są spotykane również modele czterozaworowe. 

KLUCZ/TRANSP. 

Możliwy jest strój B (transpozycja o sekundę wielką). 

TECHNIKA GRY 

Technika gry jest podobna jak na tubie. Dźwięk jest wytwarzany przez zadęcie w ustnik i wibracje ust grającego. Wentyle umieszczone są na wysokości talii muzyka. Ciężar instrumentu spoczywa na lewym ramieniu, a dźwięk, poprzez wielką czarę umieszczoną nad głową, wydobywa się z przodu grającego.

AMBASADOR 

John Phillip Sousa (pomysłodawca) 

CIEKAWOSTKA 

Suzafon w orkiestrach dętych potocznie nazywa się słoneczkiem.

PRZYKŁAD MUZ.

François Thuillier – Improwizacja na suzafonie