Waltornia

INSTRUMENT 

Waltornia

NAZWA

Nazwy: francuska (cor), włoska (corno) i niemiecka (horn) pochodzą od pierwotnego materiału, z jakiego wykonywano instrumenty – rogów zwierzęcych. Polska nazwa pochodzi od niem. Waldhorn (róg leśny).

HISTORIA

Przodkami współczesnej waltorni były pierwotne instrumenty myśliwskie. Z powodu prymitywnej budowy i braku ustnika skala takiego rogu ograniczała się do jednego lub najwyżej kilku dźwięków. Z czasem zaczynały powstawać proste rogi metalowe. Pierwszy znaczący krok w kierunku uzyskania większej liczby dźwięków w rogu naturalnym uczynił Anton Joseph Hampel w XVIII w., stosując manipulowanie prawą ręką, włożoną do czary. Ok. 1815 r. skonstruowano skomplikowany mechanizm wentylowy, co umożliwiło waltorni uzyskanie pełnej skali chromatycznej.

BUDOWA 

Waltornia to długa, blaszana, wąska rura dwukrotnie zwinięta, z metalowym ustnikiem, zakończona rozszerzającą się czarą głosową.

ODMIANY

Do rodziny rogów należą m.in. róg pocztowy, róg alpejski, róg pasterski czy tuba wagnerowska

KLUCZ/TRANSP. 

Waltornia in F transponuje o kwintę w dół (w kluczu wiolinowym).

TECHNIKA GRY 

Technika gry na waltorni polega na jednoczesnym dmuchaniu w ustnik przez odpowiednio ułożone wargi oraz obsługiwaniu wentyli i operowaniu ręką w czarze głosowej.

AMBASADOR 

Marie -Luise Neunecker (waltornistka)

CIEKAWOSTKA 

Jeśli wyprostujemy waltornię, będzie ona miała ponad 3,5 m długości.

PRZYKŁAD MUZ.

Wolfgang Amadeusz Mozart – Koncert Waltorniowy Es-dur