Kontrabas

INSTRUMENT 

Kontrabas 

NAZWA

Pochodzi od włoskiego słowa contrabbasso, które nawiązuje do niskiego brzmienia instrumentu. 

HISTORIA

Kontrabas wykształcił się w XVI w. z rodziny viol (od violi da gamba), ale popularność zyskał dopiero w klasycyzmie, gdyż wszedł wtedy w skład orkiestry. Od XX w. to ważny instrument w muzyce rozrywkowej (m.in. jazzie). 

BUDOWA

Kształt pudła rezonansowego kontrabasu jest podobny do violi da gamba, czyli jest lekko ukośny przy szyjce (a nie zaokrąglony, jak w skrzypcach). Kontrabas ma 4 lub 5 strun, które umocowane są w komorze kołkowej. Wysokość kontrabasu to ok. 2 m. 

ODMIANY

Octobas to czterometrowa odmiana kontrabasu, w której struny skracane są za pomocą pedałów. Tradycyjny kontrabas ma dwa modele – niemiecki i włoski. Kontrabas niemiecki ma boki ścięte przy szyjce, a włoski – zaokrąglone.

KLUCZ/TRANSP.

Zapis nutowy w kluczu basowym. Transponuje oktawę w dół. Strojony jest kwartami (a nie kwintami jak skrzypce). 

TECHNIKA GRY 

Grać na kontrabasie można na stojąco lub siedząc na wysokim stołku (w orkiestrze). Dźwięk można wydobywać smyczkiem (arco) lub szarpiąc struny palcami (pizzicato).

AMBASADOR 

Domenico Dragonetti (włoski kontrabasista), Jean-Baptiste Vuillaume (twórca octobasu) 

CIEKAWOSTKA

Od XX w. kontrabas jest ważnym instrumentem m. in. w jazzie i rock’n’rollu. Wchodzi w skład sekcji rytmicznej i gra się na nim głównie pizzicato lub metodą slappingu, w Polsce mówi się o „graniu klangiem” (mocno szarpiąc strunę tak, by uderzała o podstrunnicę). 

PRZYKŁAD MUZ.

Camille. Saint-Saëns – Karnawał zwierząt – Słoń