Surdynka

INSTRUMENT 

Surdynka 

NAZWA 

Pochodzi od fr. pochette (kieszonka). Nawiązuje to do małych rozmiarów instrumentu i możliwości noszenia go w kieszeni, tak jak polska nazwa surdynka sugeruje, że instrument można umieścić w kieszeni surduta.

HISTORIA

Surdynka używana była od XV do XIX w. Wykorzystywali ją dworscy muzycy, uliczni grajkowie czy wędrowni nauczyciele tańca. Kilka takich instrumentów skonstruował Antonio Stradivari. 

BUDOWA 

To mały, wąski instrument smyczkowy, podobny do skrzypiec. Posiada on długą podstrunnicę w stosunku do całego rozmiaru. Ma 3–4 struny. Nie jest dłuższy niż 25 cm. 

ODMIANY

Istniała także pochette d’amour, czyli miniaturowa wersja violi d’amore, która w tamtych czasach była bardzo popularna.

KLUCZ/TRANSP. 

Surdynka nie transponuje; w stroju skrzypcowym lub wyższym

TECHNIKA GRY 

W grze wykorzystuje się techniki skrzypcowe, ale instrument opiera się na klatce piersiowej, a nie na ramieniu. Dźwięk powstaje poprzez pocieranie strun smyczkiem.

AMBASADOR 

Niel Gow (szkocki skrzypek i kompozytor XVIII w.), James Hall of Ayr (muzyk, kolekcjoner z XVIII/XIX w.) 

CIEKAWOSTKA 

Do naszych czasów przetrwały dwie pochette wykonane przez A. Stradivariego. 

PRZYKŁAD MUZ.

Lilly Burlero z The English Dancing Master