Viola da gamba

INSTRUMENT 

Viola da gamba 

NAZWA

Określenie da gamba pochodzi od włoskiego słowa gamba (noga), gdyż jest to typ violi, którą trzyma się między kolanami lub na nodze. 

HISTORIA

Viole da gamba były typem wiol kolanowych, które obok viol da braccio (wiol ramiennych) wchodziły do rodziny wiol w XVI w. Pierwsze wzmianki o violi da gamba pochodzą z XV w. Przodkami tych instrumentów były fidele. Viole da gamba największą popularnością cieszyły się w renesansie i baroku. 

BUDOWA

Ich pudło rezonansowe zbliżone jest kształtem do skrzypiec, choć ma bardziej ścięte górne boki. Mają otwory rezonansowe w kształcie litery C. Posiadają szyjkę z podstrunnicą i strunami, które umocowane są za pomocą kołków przy główce i zawiązane w otworach w mostku. 

ODMIANY

Viola tenorowa, dyszkantowa, barytonowa, kontrabasowa

KLUCZ/TRANSP. 

Zapis nutowy w kluczu basowym; instrument nietransponujący 

TECHNIKA GRY 

Dźwięk wydobywa się pocierając smyczkiem struny. Smyczek trzymano zwykle wierzchem do dołu, gdzie podtrzymuje go głównie kciuk i palec wskazujący. Viole da gamba mają ciemne i niskie brzmienie.

AMBASADOR 

Georg Philip Telemann (kompozytor epoki baroku), Henry Purcell (kompozytor epoki baroku) 

CIEKAWOSTKA 

Viole da gamba znów zaczęły się cieszyć większą popularnością w XX w. ze względu na zainteresowanie muzyką dawną. 

PRZYKŁAD MUZ.

Georg Philip Telemann – Sonata e-moll na violę da gamba