Wiolonczela

INSTRUMENT 

Wiolonczela 

NAZWA

Pochodzi od określenia rodziny viol, z której wywodzi się wiolonczela. 

HISTORIA

Wiolonczela pochodzi od violi da braccio, ale model współczesnego instrumentu pochodzi z połowy XVII w. Wcześniejsze wiolonczele miały większe rozmiary. W okresie baroku wiolonczela głównie realizowała harmoniczną podstawę basową. Pierwszym twórcą wiolonczeli był Nicola Amati, ale ostatecznego kształtu instrument nabrał u Antonio Stradivariego (XVIII w.). 

BUDOWA

Wiolonczela ma budowę podobną do skrzypiec, lecz jest około dwukrotnie większa i szersza. Drewniane pudło rezonansowe połączone jest z szyjką z podstrunnicą zakończoną główką w kształcie ślimaka. Wiolonczela ma 4 struny zamocowane na kołkach. Posiada też nóżkę, którą opiera się na ziemi. Smyczek wiolonczeli ma odrobinę inny kształt od skrzypcowego. 

ODMIANY

Viola da spalla to XVIII-wieczna odmiana wiolonczeli, która zawieszana była przez wędrownych grajków na barku.

KLUCZ/TRANSP. 

Zapis nutowy w kluczu basowym, tenorowym i wiolinowym; instrument nietransponujący 

TECHNIKA GRY

Na wiolonczeli gra się na siedząco z instrumentem między kolanami. Dźwięk wydobywa się pocierając struny smyczkiem (arco) lub szarpiąc struny palcami (pizzicato). 

AMBASADOR

Jan Sebastian Bach (kompozytor epoki baroku), Domenico Gabrieli (kompozytor epoki baroku), Luigi Boccherini (kompozytor epoki baroku) 

CIEKAWOSTKA

Na wiolonczeli grał Fryderyk Wielki, a uczył go kompozytor Johann Joachim Quantz. 

PRZYKŁAD MUZ.

Jan Sebastian Bach – I Suita na wiolonczelę solo