Gitara elektryczna

INSTRUMENT 

Gitara elektryczna

NAZWA 

Od zastosowanych w gitarze rozwiązań elektrycznych

HISTORIA

Powstała w 1931 r. jako pomysł dwóch amerykańskich lutników – George’a Beauchampa i Paula Bartha. Od razu okazała się wielkim sukcesem i niebawem na jej podstawie firma Gibson stworzyła swój kultowy model Electric Spanish Guitar (ES-150). Został on później poddany ulepszeniom, m.in. poprzez usunięcie pudła rezonansowego. Od tego czasu powstają rozmaite modele gitar elektrycznych w najróżniejszych kształtach i kolorach, jak np. słynny Gibson Les Paul, Fender Stratocaster czy Gibson Flying V (w kształcie litery V, popularny w muzyce heavymetalowej).

BUDOWA 

Składa się z główki z kluczami (pokrętłami do strojenia strun), gryfu z podstrunnicą oraz korpusu (lub pudła rezonansowego) ze strunami oraz przetwornikami elektroakustycznymi i potencjometrami (pokrętłami do regulowania głośności i barwy dźwięku). Liczba strun zależy od modelu, standardowo jest ich 6.

ODMIANY

Gitary elektryczne dzieli się na te z pełnym pudłem (tzw. hollow body), pół-pudłówki (semi–hollow body) oraz całkiem bez pudła, czyli solid body. Istnieją też gitary elektro-akustyczne.

KLUCZ/TRANSP. 

Transponuje o oktawę w dół, podobnie jak gitara akustyczna.

TECHNIKA GRY 

Podobnie jak na gitarze akustycznej, grający palcami lewej ręki skraca struny, a prawą (paznokciami lub kostką) je szarpie. Na skutek drgań strun w przetwornikach wzbudza się napięcie, które jako sygnał wyjściowy przekazywane jest do wzmacniacza, tam przetwarzane i emitowane przez głośniki.

AMBASADOR 

Jimi Hendrix, Carlos Santana (gitarzyści)

CIEKAWOSTKA 

Prototyp pierwszej gitary elektrycznej nazwano patelnią (ang. frying pan)

PRZYKŁAD MUZ. 

Steve Vai – Zeus in chains