Organy Hammonda

INSTRUMENT 

Organy Hammonda  

NAZWA 

Od nazwiska wynalazcy.

HISTORIA

Skonstruował je amerykański inżynier Laurens Hammond w 1935 r. Szybko weszły do fabrycznej produkcji przez Hammond Organ Company. Miały być alternatywą dla organów piszczałkowych w kościołach w Stanach Zjednoczonych, jednak zyskały popularność w muzyce rozrywkowej: rocku, bluesie i jazzie.  

BUDOWA 

Wyglądem przypominają tradycyjne organy, ale źródłem dźwięku są tu mechaniczne drgania przełożone na sygnał elektryczny. Klasyczna konstrukcja instrumentu posiada dwie 61-klawiszowe klawiatury (manuały) i 25 (w wersji koncertowej 32) pedałów. Dodatkowo mają one regulowane barwy i rejestry, które włącza się specjalnymi przyciskami. Elementem decydującym o charakterystycznym brzmieniu są też obrotowe głośniki z wylotem tubowym (decydują o wibrującym i lekko „świszczącym” brzmieniu).

ODMIANY

Oprócz klasycznego modelu B3 są też organy przenośne, jak również nowoczesne klawiatury sceniczne (keyboardy cyfrowe).

KLUCZ/TRANSP. 

Nie transponuje.

TECHNIKA GRY 

Grający obsługuje manuały i pedały, dodatkowo wpływając na barwę dźwięku poprzez sterowanie układami dającymi różne efekty (wibrato, głos chóralny itp.). Organy Hammonda mają bardzo charakterystyczne miękkie, wibrujące brzmienie.

AMBASADOR 

Wojciech Karolak (muzyk jazzowy)

CIEKAWOSTKA 

Jedyne na świecie muzeum organów Hammonda znajduje się w Kielcach. Zgromadzono tam 60 egzemplarzy tego instrumentu.

PRZYKŁAD MUZ. 

Booker T. & the M.G.’s – Green Onions