Smyczek

To dodatkowy element do instrumentu strunowego smyczkowego, którym pobudza się struny do drgania poprzez pocieranie. 

BUDOWA: 

Smyczek składa się z:

• drzewca (zazwyczaj z bardzo mocnego drewna, czasami też z włókna węglowego), 
• włosia (z odtłuszczonych włosów ogona końskiego lub z włosów syntetycznych; włosie to dodatkowo smarowane jest kalafonią, czyli zastygniętą żywicą, w celu zwiększenia przyczepności), 
• uchwytu i śruby naciągowej, które tworzą tzw. żabkę. Śruba naciągowa pozwala odpowiednio naciągnąć włosie do gry. 

Smyczki występują w wielu wariantach w zależności od epok czy instrumentu, dla którego są przeznaczone.  

HISTORIA: Smyczek pierwotnie miał kształt wypukłego łuku, a jego wygięcie zmniejszało się z biegiem czasu. Początkowo włosie mocowano do zakończenia pręta. Główka smyczka pojawiła się na przełomie XV i XVI w. i wtedy też zaczęto tworzyć proste żabki. Pod koniec XVII w. pojawiła się przy żabce śrubka naciągająca włosie. Na początku XIX w. lutnik François Tourte udoskonalił żabkę i wyprofilował drzewce, co sprawiło, że smyczek mógł być prowadzony bardziej płynnie. 

WYKORZYSTANIE: Smyczek wykorzystywany jest w grze na skrzypcach, altówce, wiolonczeli, kontrabasie, ale też wibrafonie czy pile muzycznej. 

CIEKAWOSTKA: Smyczki zazwyczaj nie różnią się kształtem – jedynie długością i ciężarem w zależności od poszczególnych instrumentów. Wyjątek stanowią smyczki dla kontrabasu, które występują w dwóch typach: francuskim i niemieckim, który różni się sposobem trzymania od smyczków pozostałych instrumentów.

Przykład: P. Sarasate – Navarra