Flażolet

INSTRUMENT 

Flażolet

NAZWA

Z fr. flageolet (średniowieczna nazwa piszczałek)

HISTORIA

Już w XIV w. znano we Francji instrument nazywany flajolez ressonans. W 1581 r. zbudowano w Paryżu mały, wąski flet podłużny, który szybko zdobył popularność, w tym w muzyce artystycznej. Powierzano mu wysokie partie, współcześnie wykonywane na piccolo (np. w operze Rinaldo G. F. Haendla). W poł. XVIII w. wlot flażoletu zastąpiono gąbką chłonącą ślinę. Flażolet angielski to z kolei instrument powstały w pierwszej poł. XIX w., z sześcioma otworami na palce z przodu i jednym otworem na kciuk z tyłu. Obecnie rzadko używany.

BUDOWA 

Składa się z kilku części: dzioba (z kości słoniowej) kanału powietrznego, baryłki i korpusu (z drewna). Dziób (ustnik), kanał powietrzny i baryłka nie przyczyniają się do produkcji dźwięku – na instrumencie można grać, nawet jeśli brakuje tych części. Mechanika (system klap) jest różna w zależności od modelu.

ODMIANY

Zarówno flażolety francuskie, jak i angielskie budowano w wersji pojedynczej lub podwójnej (z dwoma piszczałkami i jednym ustnikiem). Istnieją odmiany budową podobne do fletów prostych oraz z mechaniką fletów poprzecznych, a także małe „ptasie flażolety”. Instrumentem o tej samej nazwie jest też tzw. flecik polski, inaczej flażolet (ang. tin whistle).

KLUCZ/TRANSP. 

Do XVIII wieku flażolety francuskie były instrumentami transponującymi, podobnie flażolety angielskie, które występowały w D, G czy Bb. 

TECHNIKA GRY 

Technika jest podobna jak w grze na flecie prostym, aplikatura (ułożenie palców) różni się w zależności od odmiany instrumentu. 

AMBASADOR 

Thomas Greeting (autor słynnego podręcznika na flażolet z 1668 r.)

CIEKAWOSTKA 

Flażolet to również specyficzna technika gry na instrumentach strunowych, wydobywająca delikatne tony składowe. 

PRZYKŁAD MUZ.

Narcisse Bousquet – Récréation Nr.1