Obój miłosny

INSTRUMENT 

Obój miłosny

NAZWA 

Łączy się z jego miękkim, łagodniejszym od oboju brzmieniem. Nazwa pochodzi z języka włoskiego – oboe d’amore oznacza „obój miłosny”.

HISTORIA

Obój miłosny został wynaleziony w XVIII wieku i został po raz pierwszy użyty przez niemieckiego kompozytora Christopha Graupnera (1717). Był bardzo modny w epoce baroku, chętnie wykorzystywany przez Jana Sebastiana Bacha, który napisał na ten instrument koncert solowy, wiele kantat oraz część swojej Mszy h-moll. Innym miłośnikiem oboju miłosnego był kompozytor Georg Philipp Telemann. Pod koniec XVIII instrument był już rzadko używany.

BUDOWA 

Instrument jest nieco większy od oboju in C. Zbudowany jest z drewna i metalowego mechanizmu klapowego oraz wyposażony w podwójny stroik osadzony na metalowej rurce, podobnie jak w zwykłym oboju. Gruszkowata czara głosowa (na końcu instrumentu) nadaje mu charakterystyczne, miękkie brzmienie.

ODMIANY 

Jest odmianą oboju.

KLUCZ/TRANSP. 

Obój miłosny transponuje o tercję małą w dół.

TECHNIKA GRY 

W instrument dmucha się za pośrednictwem cienkiej, metalowej rurki (zwanej esem od kształtu litery „S”), na której mocuje się podwójny stroik wykonany z trzciny. Klapy umożliwiają zmianę wysokości dźwięku.

AMBASADOR 

Georg Philipp Telemann, Johann Sebastian Bach (niemieccy kompozytorzy epoki baroku)

CIEKAWOSTKA 

Na początku XX w. kompozytor Richard Strauss przywrócił orkiestrze zapomniany od stu lat obój miłosny, powierzając mu partię ilustrującą dziecko w swojej Symfonii domowej.

PRZYKŁAD MUZ.

Jan Sebastian Bach – Koncert na obój miłosny A-dur