Pomort

INSTRUMENT 

Pomort

NAZWA

Z niem. Pommern 

HISTORIA

Do Europy przybył prawdopodobnie z Azji. Mianem pomortu określano niższe odmiany szałamai, prostego aerofonu stroikowego podobnego do oboju. Instrument był bardzo popularny w średniowieczu, renesansie i baroku. Wyszedł z użycia pod koniec XVIII w. W obecnych czasach używany jest niekiedy w muzyce folkowej np. we Francji czy Hiszpanii.

BUDOWA 

Drewniana, lekko rozszerzająca się, prosta rura miała sześć otworów palcowych i siódmy zamykany klapą. Zakończona była stożkowatą czarą głosową. W górnej części pomortu znajdowała się metalowa rurka, zakończona podwójnym stroikiem.

ODMIANY

Rodzina pomortów składała się z różnych wielkości (wg głosów od najwyższego): mały dyszkant, dyszkant, mały alt, duży alt, tenor, bas, kontrabas. Popularny był też basanello, czyli odmiana pomortu z węższym kanałem, o łagodniejszym brzmieniu, również budowany w kilku wielkościach. 

KLUCZ/TRANSP.

Pomorty transponowały, jak wszystkie instrumenty budowane w różnych wielkościach, w zależności od rejestru (wysokości skali). Duży alt i bas nie transponowały. 

TECHNIKA GRY 

Podobnie jak na oboju, źródłem dźwięku w pomorcie jest podwójny stroik wykonany z trzciny. Dźwięk jest bardzo donośny, o nieco orientalnej i jaskrawej barwie. Pomortu używano jako instrumentu sygnałowego, podczas uroczystości, ale też w kapelach dworskich (do tańca) i w muzyce kościelnej.

AMBASADOR 

Hildegard Wippermann (instrumentalistka) 

CIEKAWOSTKA 

O potędze brzmienia pomortu pisał nawet Mikołaj Rej, polski poeta renesansowy: „pomorty a puzany, co wszytki zagłuszą […]” (fraszka Niepomierne biesiady) 

PRZYKŁAD MUZ.

Capella de la Torre – prezentacja pomortu altowego