Puzon

INSTRUMENT 

Puzon

NAZWA

Z fr. buisine, staroniemieckie busîne, busûne (duża trąbka), później niem. posaune. 

HISTORIA

Powstał z niższej i większej wersji trąbki w XIII w., jednak postać zbliżoną do współczesnej otrzymał w XV w. Pierwszy zachowany egzemplarz puzonu pochodzi z 1551 roku. W XIX w. wprowadzono wentyl kwartowy (umożliwiający obniżenie skali instrumentu o kwartę).

BUDOWA 

Puzon składa się z trzech metalowych rur. Na początku pierwszej znajduje się ustnik, druga jest zawinięta i zakończona czarą głosową, a trzecia to tzw. suwak, wsadzony w końce dwóch poprzednich ruchomy element, umożliwiający wydłużanie i skracanie przewodu. Materiał, z jakiego wykonywane są trące elementy, jest tak dobrany, by zminimalizować siły tarcia.

ODMIANY

Obecnie w użyciu są trzy rodzaje puzonów: altowy, tenorowy i tenorowo-basowy.

KLUCZ/TRANSP.

Puzon jest instrumentem nietransponującym. 

TECHNIKA GRY 

Technika gry polega na zadęciu w kociołkowaty ustnik oraz modyfikacji długości instrumentu (poprzez wysuwanie i wsuwanie suwaka), a tym samym wysokości dźwięku podstawowego i jego przedęć.

AMBASADOR 

Christhard Gossling (puzonista Fiharmonii Berlińskiej)

CIEKAWOSTKA 

Puzon jest jednym z nielicznych instrumentów dętych, na którym możliwa jest technika glissando – „ślizgania się” z jednego dźwięku na drugi.

PRZYKŁAD MUZ.

Wolfgang Amadeusz Mozart – Tuba mirum z Requiem