Lira da braccio

INSTRUMENT 

Lira da braccio 

NAZWA

To połączenie terminu odnoszącego się do znanego już w starożytności instrumentu strunowego (liry) oraz terminu da braccio (wł. bracio – ramię), co odnosi się do sposobu trzymania instrumentu. 

HISTORIA

Pierwsze wzmianki pochodzą z wieku XVI (chociaż znana mogła być już w XV w.). Do XVII w. lira da braccio była popularna w całej Europie i wykorzystywana przez poetów i muzyków, zwłaszcza w środowiskach dworskich. 

BUDOWA 

Instrument ten ma budowę zbliżoną do skrzypiec. Posiada jednak szerszą podstrunnicę, płaski mostek i inaczej zakończoną szyjkę. Zwykle ma 5 strun melodycznych i 2 struny rezonujące. Struny umocowane były za pomocą kołków. 

ODMIANY

Lira da gamba (lira kolanowa, trzymana na kolanie podczas gry), lira grande (wielkości dzisiejszego kontrabasu) 

KLUCZ/TRANSP. 

Instrument nietransponujący; zapis na dwóch pięcioliniach w kluczu wiolinowym i basowym

TECHNIKA GRY 

Podczas gry opierano ją na ramieniu. Dźwięk wydobywano pocierając struny smyczkiem (jak na skrzypcach). Grywano na niej akordowo. 

AMBASADOR 

Giovanni d’Andrea (konstruktor), Leonardo da Vinci (konstruktor) 

CIEKAWOSTKA 

Lira da braccio często była instrumentem akompaniującym ze względu na możliwość gry trójdźwięków czy nawet czterodźwięków. 

PRZYKŁAD MUZ.

Anon. – Romanesca i Passamezzo